Nieuws

Jaarcongres Schuldenketen

Eind juni van dit jaar vond het Jaarcongres Schuldenketen plaats dat Syncasso samen met Studiecentrum Kerckebosch organiseerde. Daar spraken diverse experts, elk vanuit hun eigen invalshoek en expertise. Deze week kijken we terug op de lezing van Martin Visser, econoom, journalist en columnist. Ook geeft hij korte reactie op de betekenis van de val van het kabinet begin juli voor de aanpak van armoede en schulden.

Martin Visser startte zijn lezing persoonlijk door zijn eigen ervaring met armoede uit zijn jeugd te delen. Zijn vader had een bovenmodaal inkomen en toch drukten geldproblemen een stempel op het gezin waarin hij opgroeide. Vervolgens maakt hij ook aan de hand van een aantal cijfers tastbaar hoe de schuldenproblematiek een plek dwars door onze samenleving inneemt. Zo heeft 44% van de mensen met problematische schulden betaald werk en 16% van de groep met problematische schulden is hoogopgeleid.

Hierna schetst Visser hoe Den Haag de afgelopen jaren zich verhoudt ten op zichte van de schuldenproblematiek. De toeslagenaffaire wordt besproken. Visser eindigt zijn verhaal hoopvol dat de belofte van meer welvaart naar het volk in kleine stappen dichterbij komt. Dat er langzaamaan ook in Den Haag meer gevoel ontstaat voor de menselijke kant van armoede. Op belangrijke politieke posten wordt er minder verkokerd gekeken naar achterstanden en is er aandacht voor de overerfbaarheid van schulden en geeft de overheid toe zelf de grootste schuldeiser te zijn. Zijn hoopvolle boodschap is dat de politiek beseft dat vertrouwen moet worden hersteld en dat vertrouwen een tweerichtingsweg is.

Het congres vond plaats voor de val van Rutte IV, we vroegen Martin Visser hoe hij nu aankijkt tegen de politieke ontwikkelingen rondom de schuldenproblematiek:

“De val van het kabinet heeft veel onzekerheid gebracht, ook voor de aanpak van armoede en schulden. Hopelijk staat het denken niet stil en krijgt het demissionaire kabinet genoeg ruimte om te doen wat nodig is. Een volgende regering moet opnieuw oog hebben voor de ongelijkheid en de veelheid aan factoren rond inkomen, zorg en onderwijs die achter die ongelijkheid schuil gaan.”